O tym, dlaczego z dziećmi powinny pracować osoby uśmiechnięte i rozumiejące problemy najmłodszych, mogłabym pisać sporo. Podobnie jak o tym, dlaczego w państwie, które uczy hierarchii od najmłodszych lat ("słuchaj rodziców", "starszym trzeba być posłusznym", "nie odzywaj się i nie dyskutuj z nauczycielami") nigdy nie wykształci się demokracji ani ludzkiej niezależności. Czy też o tym, że polska edukacja kompletnie nie wykształca w człowieku zdolności krytycznego myślenia i podejmowania decyzji.
Ale o tym, dlaczego - mimo wszystko - warto pozwolić dziecku być... dzieckiem, chyba często zapominamy. "Bo my, dorośli, wiemy lepiej". I wysyłamy je - koło taneczne, aktorskie, korepetycje z matematyki i angielskiego... Plan zapełniony po brzegi. Po to, by "dziecko miało łatwiej w życiu"?
Wielkie dzięki mojej Mamie, która nie zmuszała mnie do czytania książek - sama zrozumiałam ich wartość. Która nie mówiła "idź do kościoła, bo...". Która nie wysyłała na kolejne koła naukowe - w nadziei, że będę mieć lepiej niż ona w dzieciństwie!
Do dzisiaj pamiętam jej słowa, które powiedziała mi jakieś 15 lat temu: "może nie będziesz mogła robić wszystkiego, ale zrób wszystko, by robić to, co umiesz i lubisz". Dzisiaj, gdy to wspominam, uśmiecham się i mówię, że to Paulo Coehlo w polskim wydaniu, ale "coś w tym jest" :)
Pozwólmy dziecku być dzieckiem - chciałoby się powiedzieć. Jestem zdecydowanym zwolennikiem antypedagogiki, która zakłada, że dziecko ma prawo dokonywać wyborów, bo ono samo wie, co dla niego najlepsze.
A jeśli źle skorzysta z danych mu możliwości? Rozmowa, rozmowa, rozmowa. Nie przekonywanie, ale wspieranie. Nie zmuszanie i ciągnięcie na kolejne koła, ale pytanie "czy chcesz?".
Gdyby okazało się, że nie będzie chciało, cóż... Nawet teraz nie wszystkim się chce. "Uczą się", ale nie pamiętają. I są nieszczęśliwi, bo muszą to robić.
Pozwólmy dziecku być dzieckiem - powtórzę. Przecież, jak powiedział Abelard Giza w jednym ze swoich skeczów, "to mały człowiek, a nie debil".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz